“Jesienna nostalgia”


Znów lecą liście w zamgloną dal, złociste ścieląc drogi.

Gdy wiatr zawieje, ścielą się pod utrudzone nogi.

Zbudziły szumem babie lato i jego srebrne nitki

srebrzą i mają cały świat,

by nie był zaraz brzydki.

Już uzłocony cały świat, usłany, wyścielony;

Tu brąz i złoto – czerwień tam.

Jak nie być urzeczonym?

Zalesie moje powiedz mi, któraż to jesień nasza?

O, znów pajęcza spływa nić, a liście wiatr rozprasza…

                                          autorka jest emerytowaną nauczycielką z Zalesia

Poprzednia informacja Praca magisterska o TPZD
Kolejna informacja Zabytkowa Stacyjka Kolejki Wąskotorowej w Zalesiu Dolnym